آهی كشید غمزده پـیری سـپید مـوی
افكند صبــحگاه در آئــینه چون نگاه
در لابلای موی چو كـــافور خـــود دیــــد
یــــك تــــــــار مــــــــو ســــــــیاه!
در دیــدگان مضطربش اشــك حــلقه زد
در خاطرات تیره و تاریك خود دوید
سی سـال پیش نیز در آئـینه دیـده بــود
یــــك تـــــــار مــــــــو ســــــــپید!
در هم شكست چهره در هم كشیده اش
دستی به موی خویش برد و گفت وای
اشكـــی بــروی آئـــینه افـــتاد و نـــاگهان
بــگریست هـــــــــای هـــــــــای!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر